viernes, octubre 05, 2007

RAZONES QUE LA RAZÓN NO ENTIENDE

"Sólo sé que no sé nada..."
Nadie está libre del hastío, del agobio, de querer desconectar, de dejar sus obsesiones y comportarse como algo normal. Esto de estar estando sin estar es algo ilógico, pero es y eso es lo que importa.
Aún a riesgo de repetirme, señalo con el dedo mis filias y mis fobias y el por qué estoy, el por qué permanezco a pesar de las sombras y a pesar de las cosas.
Sigo porque Derain aparece en las sombras de un messenger real que no ficticio y me dice "Hola Rai" y yo escucho sin oírla un acento dulce...
Sigo porque mi Vade más pronto que tarde o más tarde que pronto, vaya usted a saber, seguro que aparece y me alegra la vida...
Sigo porque Blue entre idas y venidas me tenía despistado y entre mudanzas y andanzas la encuentro y no la pierdo, por fortuna...
Sigo porque Le Mosquito me descubre cada día una nueva vuelta de tuerca a las palabras, consiguiendo ir mucho más allá de la mera semántica...
Sigo porque Delokos me abre horizontes nuevos en cada cuento y noto, que desde aquel café todo ha sido tan cálido...
Sigo porque Ra, divina, entre luces y sombras, con unas letras sueltas me cautiva y me altera...
Sigo porque Nina saca de mí una parte divertida y perversa, que me hace más humano sin dejar de ser divina...
Sigo porque Fisiologus vive en crisis conmigo y no es de extrañar, entonces, que sigamos adelante, aunque sea por inercia...
Sigo porque me anima X con sus incesantes campañas de animación a la lectura...
Sigo por ese amasijo ingente de vecinos extremeños, por el profesor Lama, por Ismael y Gonzalo que no saben que sé, aunque lo que sepa sea que no sé nada...
Sigo por esa linda Charruita, que me hace sentir cada vez más bollera, qué coños, que me hace ver las cosas desde la acera de enfrente de mi acera de enfrente y que me enseña como vive un latino en la corte del tio Sam...
Sigo por esa Paula, tibia, tácita, llana, tan llena de poemas, cansada de contar, siempre contar las olas...
Sigo Mrs. Doyle a quien recuerdo haber conocido en una agria polémica sobre política lingüística y que me enseña más cosas de las que yo imagino...
Sigo por un corazón en forma de alcachofa, con ráfagas fragantes que acortan lo que siento, condensándome al máximo entre pieles y vísceras...
Sigo por esa profe, esa Su, tan coqueta como sabia, que andará enfrascada en sabe Dios qué santos profanos menesteres para dejar a un lado las teclas y las letras...
Sigo por algunos nuevos, una dama de agua, un paraiso virtual de la sin hueso y un sr. skyzos que me deja hacer el notas en sus comentarios...
Sigo, también, por algunos que no son pero que fueron, porque se atrevieron a romper con la locura y recuperar la cordura sórdida...
Y, sobre todo, sigo por mi Bettina, que se fue a vivir aventuras más intensas, más lindas y más idales, a la que le espera la magia de la vida en esencia pura y a la que soy consciente de que debo un correo electrónico que prometo escribir en breve... Eres muy grande, nena, lo sabes. Te echaré de menos, pero te entiendo mejor de lo que tú crees. Y si decides retomar tu aventura, avísame y seré tu fan número uno.

30 comentarios:

Le Mosquito dijo...

He visto "tu" actualización en el blog de DELOKOS.
Bien: tengo golosinas para más tarde.
Luego regreso.
Gracias.

Derain dijo...

Rai, sigue porque tus palabras no deben perderse, porque tienes un encanto que transmitir y además, muchísimos ojos que te esperan.
Cariños y no te pierdas.
;)

RAIKO dijo...

Mosquito, gracias por leerme como siempre, razones tengo, ya ves...
Derain, aquí estoy, qué más decir y estaré mientras esté, no puedo prometer mucho más... ya ves que el corazón tiene razones que la razón no entiende... Besotes.

Unknown dijo...

Hola Raiko...

Vuelvo tras largo tiempo de ausencia en los comentarios(mi trabajo me ha tenido muy ocupado), que no en la lectura, así que me alegro de ser al menos una pequeñísima razón para tenerte por aquí...

Siempre hay un motivo para escribir, en esta fiebre de dejarlo que a veces se extiende como el vacío de aquella historia interminable...

Como sé que también me va a leer desde aquí, también le debo un correo... la busqué el otro día y no la encontré, y me dijeron que se había ido...

Un fuerte abrazo, Raiko... yo también necesito estas letras azulitas sobre fondo negro...

Anónimo dijo...

Ay, mi niño! Estoy y no estoy. Y por no estar hasta me quedo. Recibí tu mail. Te contestaré mañana 9 de octubre.
besotes

Vade Retro dijo...

Mi dulce Raiko te dejo un abrazo de los nuestros.

Nina dijo...

Raikitooo!! un besito o algo y sigue escribiendo pls... a tu ritmo...tus palabras siempre me hacen sentir.

Mrs.Doyle dijo...

Y lo que yo aprendo... Es mutuo.
Gracias.

Blau dijo...

Querido Raiko, que alegria leerte y que honor que me nombres.

Brindemos chin chin

Un beso azul desde aqu�.
Blue

Sandra Figueroa dijo...

Y creo que seguiras. Muy calido tu escrito. La amistad es un tesoro que debemos conservar y compartir. Dejo saludos.

maite dijo...

y tan real que es esto, que bien que sigas!!!
un beso

Paula dijo...

y qué bien que sigas...

y que lo podamos disfrutar todos

aunque se te ha olvidado alguien muy importante, y pongo yo las letras por ti

"sigo por Raiko, que con su ternura y acidez nos arranca una sonrisa y nos deleita con su conocimiento preciso de las letras. Y por cómo juega con ellas. No nos podrías negar esto..."

Un besazo, Raiko

fisiologus dijo...

sigue, sigue, aunque sea a cuentagotas... como yo.

RAIKO dijo...

Gracias a todos, perdonad que no os hable uno a uno, pero esto que tengo que deciros es común a todos. Sois estupendos, os dejo de momento, porque me ha llamado Dios para tomar café, luego os cuento. Besotes.

Blau dijo...

Querido Raiko, feliz semana, estoy contenta :o)

Besos guapo!

Ra dijo...

Siga por lo que quiera, pero por lo que más quiera, SIGA.
(Gracias)
Un abrazo, mi querido filólogo.

Derain dijo...

Muero de ganas por saber de ese café.
Cariños.

Le Mosquito dijo...

Mi "luego regreso" se ha dilatado mucho, Raiko, pero ya estoy por aquí, y acabo de leer el jardín que has sembrado para nosotros. Gracias.
Y dime... ¿qué es eso de la semántica? Lo pregunto por saber dónde estoy, ya que parece ser que puedo ir más allá.
:)
Muchas gracias, ladrón de carotenos.
Ayer cerré Le Mosquito, pero siempre estaré atento en tumosquito@yahoo.es
Besos muchos.
;)

Derain dijo...

Feliz Cumpleaños Querido Raiko!!!!
Espero que hoy sea un día espectacular para ti, y en la distancia, que en este caso está sólo a un click, te mando un abrazote y beso bien regalones.
Cariños guapo y disfruta tu día, que te mereces una celebración.
:)

RAIKO dijo...

Gracias a todos por vuestros comentarios y en especial a ti, Derain por la felicitación... Besotes.

X dijo...

Creo que hoxe ten vostede algo que celebrar.
Parabéns polo seu aniversario estimado Raiko.
;-)

RAIKO dijo...

Graciñas, X, polos parabéns e máis polo que veña en adiante... Onte foi un dia máxico, unha noite máxica máis ben.
Me atreví con el gallego, mira que me costó desempolvarlo... ya nos iremos contando, esto va por todos. Besotes.

Su dijo...

De vuelta a las teclas, mi viejo, joven, buen, amigo. He tecleado mucho pero no por aquí. Si me vieras en este momento verías mi sonrisa apenas dibujada, surgida de la emoción de haber leído tus palabras y encontrarme allí... entre tantos, reconocida y apreciada.
Te agradezco la fuerza, la vitalidad y el afecto. Y te pido que mantengas el contacto con nuestra amiga común. Tú sabrás por qué.
Un abrazo fuertísimo.

Wali dijo...

Hum, puxa dile a dios que me llame a mi que me encantan los cafes.
un abrazo me gusto tu blog.
te invito al mio www.deliriosdeesteloko.blogspot.com

Le Mosquito dijo...

No me digas que ha sido tu cumpleaños...
Felicidades, hermoso. Yo cumplí los... diez y ocho el pasado ocho de octubre.

Vade Retro dijo...

Como no tengo otra forma de contactar contigo, te escribo por aquí para agradecer que estes siempre.
Un abrazo corazón.

Ra dijo...

Vuelve, tio...

Gwynette dijo...

Hola!..mucho tiempo sin leernos :-)
Vengo en mal momento ?

Besitos

Derain dijo...

Pero ya!!!!!
Vuelve pronto, sí?
Cariños.

Anónimo dijo...

raiko..
logré visitar a irene..¡mil gracias por el puente!
sabes hace unos dpia scasi escribo un post similar.
aún extraño la partida de bettina..cuyo mundo ya me había habituado a compartir
ayer ..creo se ausentó delokos..
hablamos por mail..y regresará..pero no aún..
charruita..creo que ya viene de regreso luego de mucho tiempo..
y "su"..que va más pausad.pero con vida
en fin..
no es tan fácil habituarse a las ausencia..verdad?
en dos alos he dejado un sínnumero de saludos "no tepierdas..te esperamos"
y aún me reslta difícil
quizás ..ello puede ser con la mitad llena del vaso..una mirada no tan opca..
porque significatambién que hubo lazos...
que me enseñaron..que enaltecieron mi mundo
en fin
mil gracias y un abrazo, amigo
rené