sábado, enero 20, 2007

FUERA DE JUEGO

"O silencio da guitarra/que à minha alma se agarra/como se fora de fogo/em meu peito se demora/qu'a alegria também chora/e apaga tanto desgosto..."

Estoy cansado, estoy rendido. Estoy apático y melancólico. Intento escribir pero no me sale nada, parece que mis musas anden de vacaciones...
Por eso no dejo comentarios en vuestros rincones, pero me paso por allí a diario. En cuanto me vuelvan la inspiración y las ganas, ya os diré cosas bonitas.

30 comentarios:

Gwynette dijo...

No es necesario que digas cosas bonitas si no te sientes con ánimos, dí: Hola, y sabemos que estás con nosotr@s. Dentro de 2 meses ya es primavera, y con ella viene el sol que lo cura todo -todo, menos los pies planos-:-)

Te he visto sonreir...

Cariñitos de alcachofa para tí !

Anónimo dijo...

Según Henri Beyle Stendhal, "Las gentes propensas a la melancolía son las mejor dotadas para el amor." Así que dile a tu chico que se deje amar, que seguro le irá estupendamente contigo.
Te mando un abrazo fuerte, que es lo que tu andas necesitando.

Anónimo dijo...

aqui espero... un beso

Anónimo dijo...

Cousas bonitas?
En fin.

Artic dijo...

Uff, me pasa igual, a veces da mucha pereza seguir con algo. Lo mejor es relajarse y dejar que la inspiración o lo que tenga que ser entre sin llamar.

Un saludo :)

Anónimo dijo...

Ya vendrán ya... no van a estar todo el tiempo de vacaciones, je, je...

Mientras tanto, nos quedamos con Mariza... ¿qué te parece?...

Un saludo...

Anónimo dijo...

Hala, chaval!!! A limpiar el pozo.
Me extrañaba la falta de posts en tu blog.
¡Ojo con la depre invernal! Es tan acogedora, tan envolvente, tan cómoda. Pero es una de esas enredaderas parásitas que nos chupa todo el jugo.
Sácala fuera
Un abrazo anti-depre, anti abulia, anti- negatividad.

Vico dijo...

ah que bueno saber que existe alguien del otro lado del mundo que anda medio como yo...

RAIKO dijo...

Qué puede uno decir salvo que sois maravillosos... Estoy otra vez en el mundo de los vivos. Ayer tuve un día genial, me fui, desconecté, me divertí, trasnoché, reí... me hacía falta. Y aquí estoy con las pilas puestas y con las musas atadas para que no vuelvan a escaparse...
Gwynette, la primavera... qué bonita, si no fuera por la alergia... jeje Un besote.
Querida Bettina, pues ahí seguimos, pasito a pasito, pero avanzando. ¡Qué bien sienta ese abrazo calentito! Otro para ti.
Maria Noel enseguida estoy con vos. Un beso.

RAIKO dijo...

X, cosas, bonitas o no, pero cosas al fin y al cabo... Supongo que intento que sean bonitas, al menos. Un saludo.
Hugo, compañero, no hay nada como desconectar de todo y volver con los sentidos bien abiertos. Un saludo.
Delokos, es que con el frío se habían ido a sitios más cálidos, pero ya les he puesto calefacción... y con Mariza... pues hasta el infinito y más alla. Un saludo.
Querida Su, el pozo está ya otra vez brillante, parece ser. Vamos a ver si me pongo a escribir y me sale algo bonito para vosotros. Un gran abrazo, profe.
Charruita, siempre hay mil personas al otro y al mismo lado del mundo que están como uno, lo importante no es sentirse como el único al que le muerde la miseria. Y anímate, cariño, que la vida tiene altibajos, pero es lo que la hace atractiva. Un gran abrazo para ti.

Anónimo dijo...

Buen recurso, la lectura y la meditación nos suelen recargar las pilas.

Un saludo.

Anónimo dijo...

Só pretendía ser un comentario que provocase resposta.
Saúdos.

RAIKO dijo...

Querida X, tranquila, ya es tiempo leyéndote y conozco tu incisividad... no te preocupes, he sabido entender tu comentario. Un saludo.

Anónimo dijo...

parece que mis comentarios no llegan

RAIKO dijo...

Mi apreciado fisilogus, este parece que sí llegó. Un saludo.

Anónimo dijo...

Con repecto a la inspiración Cela decia que habia que procurar que cuando viniera lo pillara a uno trabajando.

Anónimo dijo...

la presencia importa!!... a veces las palabras sobran...

RAIKO dijo...

En mi caso, Raposo, preferible que no me pille trabajando a poder ser... Un saludo y bienvenido.
Galafer, a pesar de que tienes más razón que un santo... ¡me importan tanto las palabras! Deformación profesional, supongo. Un saludo.

Anónimo dijo...

Ola Raiko! parece que volveron as musaas pois recén lin un comentario que deixaches no meu blog. Moitísimas grazas. Alégrame saber que admires a un dos grandes de Galiza como é Castelao. Unha aperta de agradecemento, compañeiro.
MORALLA

RAIKO dijo...

Sí, Yoli, por aquí andan de nuevo... Es que cualquiera que haya tenido un mínimo acercamiento a Castelao no ha tenido más remedio que enamorarse de su arte. Apertas.

Paula dijo...

Me alegra ver que ya te vas recuperando. A veces, el retirarse unos instantes, tomar una bocanada de aire fresco y bailar, dan un impulso y un entusiasmo que parecían imposibles de recuperar

te mando un abrazo bien fuerte

RAIKO dijo...

Mi estimada Paula, si supieras lo bien que me sientan estos abrazos distantes. Otro para ti.

Anónimo dijo...

Gracias por sacar fuerzas de flaqueza y darme tanto ánimo. Las musas estarán en las rebajas, dales tiempo, que vuelven pronto a abrir temporada.
Besote

RAIKO dijo...

Estimada Ra, en ocasiones sobran las musas, la inspiración y hasta las palabras... Besotes.

Blueyes dijo...

Querido Raiko: muackissss

RAIKO dijo...

Blue, guapa, que eres más maja... Un besote

Anónimo dijo...

Me alegro de que te guste, finalmente lo he aliñado un poquito. Cada vez hay menos originales por ahí, y ese era mi pequeño homenaje a los que, como tú, son genuinos ;)
Bsote

RAIKO dijo...

Ra, me abruma que tú me digas eso de que soy original, tienes un estilo exquisito. Un abrazo.

Gwynette dijo...

Hola Raiko..un recuerdo cariñoso de la alcachofa

RAIKO dijo...

Un abracito, alcachofina.